Zalążkiem miasta Łobez była osada pomorskich Słowian istniejąca tutaj od niepamiętnych czasów.
Pierwsze źródła pisane na temat miasta pochodzą z 1271 r.- dokumenty wymieniają rycerza Wolfa Borko jako pana na Łobzie. Przybył on kilka lat wcześniej z okolic Kołobrzegu, gdzie był kasztelanem. Dzieje Łobza nierozerwalnie łączą się z historią rodziny Borków, którzy byli właścicielami miasta i okolic. Łobez należy
do grupy miejscowości, które najwcześniej na Pomorzu Zachodnim otrzymały prawa miejskie.
W dokumencie z 1295 r. występuje już jako miasto. Od 1348 r. był zarządzany według prawa lubeckiego. Miasto było kilkakrotnie zajmowane przez obce wojska, grabione i niszczone. Ponadto dotknęło je kilka groźnych pożarów, które niszczyły zabudowania. W 1637 r. ogień zniszczył piękny ratusz miejski, kościół gotycki i wiele domów. Przez miasto przeszło także kilka epidemii, które dziesiątkowały ludność.
W 1648 r. na mocy pokoju westfalskiego zlikwidowano samodzielne Księstwo Zachodniopomorskie i Łobez przeszedł pod panowanie Brandenburgii. Podczas II wojny światowej całe centrum miasta legło w gruzach – zniszczeniu uległy domy mieszkalne, zakłady rzemieślnicze, stacja kolejowa oraz kościół i ratusz. W marcu 1945 r. miasto zostało zdobyte przez I Armię Pancerną Frontu Białoruskiego. Ziemia Łobeska została zasiedlona mieszkańcami z różnych stron przedwojennej Polski.
Zabytki sakralne
- Kościół farny p. w. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Łobzie, zbudowany w XV w. i odbudowany w 1949 r., późny gotyk; w prezbiterium współczesne witraże.
- Wysiedle – kościół p.w. św. Trójcy, zbudowany przed 1580 r. z drewnianą wieżą, wewnątrz cenne renesansowe wyposażenie z XVII w.: najwcześniejszy i najpiękniejszy na Pomorzu ołtarz protestancki (1606 r.), chrzcielnica, ambona i empory kolatorskie – wszystko bogato ozdobione scenami biblijnymi, są to przedstawienia typowe dla ewangelickich programów religijnych; pojawiają się też treści prywatne – herby.
- Dobieszewo – kościół p.w. św. Mateusza, z kamienia nieociosanego, z XVI w., wewnątrz drewniany tryptyk z XIII w.
- Bełczna – kościół parafialny p.w.św. Piotra i Pawła, styl neogotycki z XVIII w, wewnątrz cztery witraże z 1914 r.
- Grabowo – kościół z 1909 r., murowany, p. w. Podwyższenia Krzyża Świętego.
- Zajezierze – kościół parafialny p. w. Najświętszego Serca Pana Jezusa, z kamienia łupanego, styl neoromański.
- Zagórzyce – kościół p.w. św. Marcina Bp. z XIX w., z kamienia nieociosanego oraz zabytkowa dzwonnica.
- Bonin – kościół z 1845 r.; wieża z barokowym hełmem z XVIII w.
- Worowo – ryglowy kościół z 1707 r. p.w. Imienia Marii, z drewnianą wieżą.
- Karwowo – ryglowy kościół p.w. Matki Bożej Częstochowskiej z 1777 r
Układy staromiejskie
XIX wieczna zabudowa
Zabytki dworsko-pałacowe
- Zespół rezydencjonalny pałacowy na terenie stada ogierów (Świętoborzec) z XIX w. (pałac w odbudowie).
- Bełczna – zespól pałacowo-parkowy z XIX w.
- Klępnica – pałac z XIX w. (w odbudowie)
- Łobżany – dwór z 1880 r. o cechach renesansowych.
- Grabowo – zespól pałacowo-parkowy z XIX w.
- Rynowo – dwór z 1890 r.
- Bonin – pałacyk myśliwski z XIX w.
Parki
- Rynowo – park z XIX w. z ciekawym drzewostanem.
- Łobżany – park podworski z olbrzymimi modrzewiami.
- Wysiedle – park podworski ze starodrzewem.
- Zachełmie – największy w gminie park podworski z pomnikami przyrody.
Cmentarze
- Dobieszewo – dobrze zachowany poniemiecki cmentarz.
- Przyborze – dobrze zachowany poniemiecki cmentarz.
Zabytki techniki
- Poradz – ceglany wiatrak typu holenderskiego z XIX w
Głazy narzutowe
- Przyborze – głaz narzutowy o obwodzie 8,6 m.