Zalążkiem miasta Łobez była osada pomorskich Słowian istniejąca tutaj od niepamiętnych czasów.

Pierwsze źródła pisane na temat miasta pochodzą z 1271 r.- dokumenty wymieniają rycerza Wolfa Borko jako pana na Łobzie. Przybył on kilka lat wcześniej z okolic Kołobrzegu, gdzie był kasztelanem. Dzieje Łobza nierozerwalnie łączą się z historią rodziny Borków, którzy byli właścicielami miasta i okolic. Łobez należy
do grupy miejscowości, które najwcześniej na Pomorzu Zachodnim otrzymały prawa miejskie.

W dokumencie z 1295 r. występuje już jako miasto. Od 1348 r. był zarządzany według prawa lubeckiego. Miasto było kilkakrotnie zajmowane przez obce wojska, grabione i niszczone. Ponadto dotknęło je kilka groźnych pożarów, które niszczyły zabudowania. W 1637 r. ogień zniszczył piękny ratusz miejski, kościół gotycki i wiele domów. Przez miasto przeszło także kilka epidemii, które dziesiątkowały ludność.
W 1648 r. na mocy pokoju westfalskiego zlikwidowano samodzielne Księstwo Zachodniopomorskie i Łobez przeszedł pod panowanie Brandenburgii. Podczas II wojny światowej całe centrum miasta legło w gruzach – zniszczeniu uległy domy mieszkalne, zakłady rzemieślnicze, stacja kolejowa oraz kościół i ratusz. W marcu 1945 r. miasto zostało zdobyte przez I Armię Pancerną Frontu Białoruskiego. Ziemia Łobeska została zasiedlona mieszkańcami z różnych stron przedwojennej Polski.

Zabytki sakralne

• Kościół farny p. w. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Łobzie, zbudowany w XV w. i odbudowany w 1949 r., późny gotyk; w prezbiterium współczesne witraże.
• Wysiedle – kościół p.w. św. Trójcy, zbudowany przed 1580 r. z drewnianą wieżą, wewnątrz cenne renesansowe wyposażenie z XVII w.: najwcześniejszy i najpiękniejszy na Pomorzu ołtarz protestancki (1606 r.), chrzcielnica, ambona i empory kolatorskie – wszystko bogato ozdobione scenami biblijnymi, są to przedstawienia typowe dla ewangelickich programów religijnych; pojawiają się też treści prywatne – herby.
• Dobieszewo – kościół p.w. św. Mateusza, z kamienia nieociosanego, z XVI w., wewnątrz drewniany tryptyk z XIII w.
• Bełczna – kościół parafialny p.w.św. Piotra i Pawła, styl neogotycki z XVIII w, wewnątrz cztery witraże z 1914 r.
• Grabowo – kościół z 1909 r., murowany, p. w. Podwyższenia Krzyża Świętego.
• Zajezierze – kościół parafialny p. w. Najświętszego Serca Pana Jezusa, z kamienia łupanego, styl neoromański.
• Zagórzyce – kościół p.w. św. Marcina Bp. z XIX w., z kamienia nieociosanego oraz zabytkowa dzwonnica.
• Bonin – kościół z 1845 r.; wieża z barokowym hełmem z XVIII w.
• Worowo – ryglowy kościół z 1707 r. p.w. Imienia Marii, z drewnianą wieżą.
• Karwowo – ryglowy kościół p.w. Matki Bożej Częstochowskiej z 1777 r

Układy staromiejskie
XIX wieczna zabudowa

Zabytki dworsko-pałacowe

• Zespół rezydencjonalny pałacowy na terenie stada ogierów (Świętoborzec) z XIX w. (pałac w odbudowie).
• Bełczna – zespól pałacowo-parkowy z XIX w.
• Klępnica – pałac z XIX w. (w odbudowie)
• Łobżany – dwór z 1880 r. o cechach renesansowych.
• Grabowo – zespól pałacowo-parkowy z XIX w.
• Rynowo – dwór z 1890 r.
• Bonin – pałacyk myśliwski z XIX w.

Parki

• Rynowo – park z XIX w. z ciekawym drzewostanem.
• Łobżany – park podworski z olbrzymimi modrzewiami.
• Wysiedle – park podworski ze starodrzewem.
• Zachełmie – największy w gminie park podworski z pomnikami przyrody.

Cmentarze

• Dobieszewo – dobrze zachowany poniemiecki cmentarz.
• Przyborze – dobrze zachowany poniemiecki cmentarz.

Zabytki techniki

• Poradz – ceglany wiatrak typu holenderskiego z XIX w

Głazy narzutowe

• Przyborze – głaz narzutowy o obwodzie 8,6 m.