Na terenie gminy Radowo Małe znajdują się rozległe kompleksy leśne. Do największych i najpiękniejszych należą lasy położone w okolicach wsi Karnice – Smorawina – Strzmiele, Wołkowo – Maliniec, Mołdawin – Gostomin – Troszczyno. Lasy te są bogate
w zwierzynę łowną (dziki, jelenie), dzięki czemu są dużą zachętą dla myśliwych. Niewątpliwą atrakcją tutejszych lasów są żyjące na wolności daniele. Wśród lasów położone są liczne, bogate w ryby jeziora. Do najpiękniejszych należą: jezioro Głębokie, Okrzeja, Konie oraz jezioro Piaski o powierzchni 37,5 ha, położone w dolinie rzeki Piaskowa. Na północno – zachodnim brzegu tego jeziora w 1976 roku utworzono rezerwat przyrody ,,Mszary nad jeziorami Piaski” o powierzchni 4,06 ha. Rezerwat obejmuje torfowiska oraz bujne podwodne łąki. Na terenie rezerwatu żyją: perkoz dwuczuby, zaskroniec, żmija zygzakowata, żaba moczarowa. Występują tu też ciekawe okazy flory, m.in.: długosz królewski, żurawina błotna oraz stanowiąca największą atrakcje roślina owadożerna – rosiczka okrągłolistna.
Zalążkiem miasta Łobez była osada pomorskich Słowian istniejąca tutaj od niepamiętnych czasów. Pierwsze źródła pisane na temat miasta pochodzą z 1271 r.- dokumenty wymieniają rycerza Wolfa Borko jako pana na Łobzie. Przybył on kilka lat wcześniej z okolic Kołobrzegu, gdzie był kasztelanem. Dzieje Łobza nierozerwalnie łączą się z historią rodziny Borków, którzy byli właścicielami miasta i okolic. Łobez należy do grupy miejscowości, które najwcześniej na Pomorzu Zachodnim otrzymały prawa miejskie. W dokumencie z 1295 r. występuje już jako miasto. Od 1348 r. był zarządzany według prawa lubeckiego. Miasto było kilkakrotnie zajmowane przez obce wojska, grabione i niszczone. Ponadto dotknęło je kilka groźnych pożarów, które niszczyły zabudowania.
W 1637 r. ogień zniszczył piękny ratusz miejski, kościół gotycki i wiele domów. Przez miasto przeszło także kilka epidemii, które dziesiątkowały ludność. W 1648 r. na mocy pokoju westfalskiego zlikwidowano samodzielne Księstwo Zachodniopomorskie i Łobez przeszedł pod panowanie Brandenburgii. Podczas II wojny światowej całe centrum miasta legło
w gruzach – zniszczeniu uległy domy mieszkalne, zakłady rzemieślnicze, stacja kolejowa oraz kościół i ratusz. W marcu 1945 r. miasto zostało zdobyte przez I Armię Pancerną Frontu Białoruskiego. Ziemia Łobeska została zasiedlona mieszkańcami z różnych stron przedwojennej Polski.
